3 najpiękniejsze kurtyzany Belle Epoque

2024 Autor: James Gerald | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 14:14

Piękna epoka nazywana jest końcem XIX i początkiem XX wieku, czasem luksusu, spokoju, wielkich odkryć. Nic nie zapowiadało nadchodzących wojen światowych, ludzie cieszyli się życiem. Tym razem miał swoje gwiazdy. Rolę, jaką supermodelki odgrywają teraz w społeczeństwie, odegrały słynne kurtyzany. Gazety donosiły o każdym ich kroku, ich wizerunki były wykorzystywane w reklamie. Kobiety potępiały je i marzyły o tym, by być jak one, mężczyźni się w nich zakochali. Najbardziej znane to Beautiful Otero, Liana de Puji i Emiliena d'Alanson.

Urocza Cyganka

Carolina Otero pozostaje w historii jako Piękne Otero. Urodziła się w biednej hiszpańskiej rodzinie. W wieku 10 lat została zgwałcona, a w wieku 12 lat dziewczyna zaczęła tańczyć za pieniądze w różnych kawiarniach i burdelach. Później wyjechała na taniec do Lizbony, gdzie zaczęła studiować aktorstwo. W wieku 20 lat miała już własnego impresario, a rok później, w 1889 roku, zrobiła furorę na paryskiej scenie, stając się gwiazdą najpopularniejszego programu rozrywkowego „Folies-Bergère”.

Nowym znajomym przedstawiła się jako Cyganka z Andaluzji. Ten egzotyczny obraz zainspirował wielu ówczesnych artystów. Została namalowana w szczególności przez Vrubela. Współcześni wspominali, że jedno spojrzenie jej wielkich czarnych oczu powodowało drętwienie mężczyzn. Inni zauważyli smukłą talię Karoliny i piękne piersi. Według legendy architekt, który zbudował hotel Carlton w Cannes, wykonał kopuły w kształcie piersi Otero.

Hiszpańska kurtyzana bardzo szybko zyskała status najbardziej pożądanej kobiety w całej Europie. Jej kochankami byli członkowie rodziny królewskiej z różnych krajów: Anglii, Hiszpanii, Serbii i Monako. Jej urodzie nie mogli się oprzeć pisarka Gabrielle d'Anunzio i książę Westminsteru, wielki rosyjski książę Piotr i cesarz Mikołaj II (opisują przypadek podania Otero na srebrnym talerzu „na deser” w zamkniętym klubie obiad na cześć Mikołaja II).

Każdy kochanek prezentował jej biżuterię lub domy, zamki. Wielu mężczyzn zmarło z powodu jej urody. Niektórzy z nich walczyli w pojedynkach, inni odebrali sobie życie, nie zyskując jej przychylności.

Oficjalnymi mężami Pięknej Otero byli włoski hrabia Gugelmo, z którym dzieliła łoże małżeńskie w wieku 14 lat, oraz Rene Webb, angielski przemysłowiec, który poślubił ją w 1906 roku.

Caroline była bardzo bogatą kobietą. Niestety, miała pasję do hazardu i szybko zmarnowała swój oszałamiający stan. Jakoś, aby pomóc swojemu towarzyszowi odzyskać siły, dała mu drogie guziki ze swojej sukienki, kładąc je na stole zamiast żetonów. Potem podczas gry musiała trzymać się swojego stroju, aby sukienka nie spadła.

La Belle Otero zmarła w 1965 roku w skrajnej nędzy. Straciła wszystkie swoje miliony i żyła z niewielkiego kieszonkowego, które jedno kasyno dobrowolnie wypłaciło jej z wdzięczności za miliony, które kurtyzana kiedyś z nich straciła.

Rywal Coco Chanel

Emilia André (później sama nazwała się Emilienne d'Alençon) rozpoczęła swoją karierę od występów cyrkowych. Miała numer z wytresowanymi królikami. Od pierwszych chwil swojego pojawienia się na arenie dziewczyna zafascynowała publiczność. Była oryginalna we wszystkim, zaczynając od różowej sukni z tafty, którą pisarz Jean Lorrain określił jako „lodowy szkarłat”. Ale to nie wszystko. D'Alanson również ufarbowała swoje króliki na różowo i ubrała w koronki. Było to wtedy bardzo niezwykłe.

Wizerunek piękna inspirował wybitnych artystów i poetów. Przedstawiona jest na płótnach Toulouse-Lautreca i Julesa Chereta. Marcel Proust podziwiał ją. Książę Jusupow pisał o swojej znajomości z nią w swoich pamiętnikach.

Jej kochankami byli w szczególności król Leopold II, szlachcic Jacques d'Huzes i oficer Etienne Balsan. Nawiasem mówiąc, dzieliła się tym ostatnim z Coco Chanel.

Emiliena ma ciekawą historię związków z Coco. Kiedyś, odwiedzając Balsan, Coco przymierzała ubrania słynnej kurtyzany. I utonęła w fałdach: projektantka mody była szczupła, a Emiliena była wspaniała, jak wszystkie piękności Belle Epoque. Plotka głosi, że po tym zirytowana Chanel postanowiła szyć ubrania tylko na ludziach takich jak ona i dołożyła wszelkich starań, aby pełnia wyszła z mody. Możliwe więc, że współczesna moda na szczupłe kobiety jest konsekwencją tego, że Coco Chanel musiała całkowicie wyeliminować rywala.

W tym samym czasie Chanel podziwiała uroczą Emilienę. Kiedy opisała perfumiarzowi Ernestowi Beau, czego chce od swoich nowych perfum, opisała swoje wrażenia z d'Alanson. „Pachnie dobrze, pachnie czysto” – powiedział wtedy Koko. Ernest stworzył zapach, który jest dziś sprzedawany pod nazwą Chanel No. 5. Chanel stworzyła jeden ze swoich pierwszych kapeluszy specjalnie dla Emilienne.

d'Alanson oficjalnie wycofał się ze sceny w 1906 roku. Jej mężem był dżokej Percy Woodland.

Poświęciła się hodowli koni wyścigowych, bardzo lubiła wyścigi. Niestety, nie był to dochodowy biznes. Bardzo szybko pod młotek trafiła rodzinna biżuteria i porcelana d'Alanson. Przeprowadziła się do Nicei, gdzie zmarła w 1946 roku.

Między aniołem a demonem

Kiedyś Piękne Otero trafiło do jednej z modnych restauracji, obwieszone diamentami od stóp do głów. Minutę później do pokoju weszła Liane de Puji z szyją ozdobioną pojedynczym, ale ogromnym diamentem. Za nią była pokojówka, w której rękach była aksamitna poduszka z przyczepioną do niej biżuterią Liany. (Jeśli chodzi o Emilienne d'Alanson, miała gorset Cartiera w całości wysadzany brylantami.)

Liana naprawdę nazywa się Anna Maria Chasseny, urodziła się w rodzinie oficera marynarki w 1869 roku. Następnie otrzymała dobre wykształcenie religijne w klasztorze Morbihan. Kiedy Anna Maria miała 16 lat, uciekła z wojskowym, któremu wkrótce urodziła syna.

Szybko okazało się, że życie rodzinne nie układa się dobrze: mąż ją pobił. A kiedy znalazł Annę Marię w łóżku z innym mężczyzną, próbował ją zastrzelić. Uciekła do Paryża, zostawiając syna. Później uzyskała rozwód zaocznie. W stolicy młody poszukiwacz przygód poznał słynnego dramaturga Henri Melyacoma, który był zafascynowany jej urodą i pomógł jej rozpocząć karierę jako aktorka w programie odmiany Folies Bergere.

Potem przyjęła pseudonim Liane de Puzhi - jak nazywał ją jeden z jej byłych chłopaków. Jej mentorem była wspaniała Sarah Bernhardt. Znani artyści rywalizowali o prawo do namalowania jej portretu, a słynny fotograf Nadar miał szczęście ją sfotografować.

Liana lubiła zarówno mężczyzn, jak i kobiety. Miała romanse z markizą de Belbeuf i pisarką Matyldą de Morny. Aktorka opisała swój intymny związek z pisarką Natalie Barney w 1901 roku w powieści „Sapphic Idyll”.

De Pugy był częstym gościem w „piątkowym salonie nocnym” prowadzonym przez Natalie Barney. W Paryżu krążyły pogłoski, że w te wieczory oprócz czytania poezji palili opium i haszysz, urządzali rozpustne tańce, a nawet orgie.

Pobożni mieszkańcy miast wielokrotnie próbowali stłumić brzydotę, która miała miejsce w tym „gnieździe rozpusty”. Podjęli nawet próbę podpalenia, ale kamienny dom nie zapalił się nawet po oblaniu naftą. Innym razem Liana była chroniona przed zbliżającą się przemocą fizyczną jej fanów.

Którą kurtyzanę nazwałbyś najpiękniejszą?

	Karolina Otero
	Emiliena d'Alanson
	Liana de Pugy

Kiedyś Liana i Natalie zaprosiły strażników moralności na kolejną piątkową noc. I przez cały wieczór udawały czyste dziewice, ze łzami w oczach czytały wiersze o nieszczęśliwej miłości i tańczyły najbardziej niewinne i prymitywne tańce, jakie były wówczas w modzie.

W 1910 roku aktorka została oficjalną żoną rumuńskiego księcia Georgy Gika, który był od niej o 12 lat młodszy. Po 16 latach życia rodzinnego Geek zostawił żonę dla młodszej urody.

Pod koniec życia Liana stała się bardzo pobożna. Wstąpiła do nowicjuszki w jednym z kościołów zakonu dominikanów. Pracowała w domu dziecka, opiekowała się niepełnosprawnymi umysłowo dziećmi. Śmierć złapała ją w noc Bożego Narodzenia, tak jak marzyła.