Uprawa i pielęgnacja irysów na zewnątrz

2024 Autor: James Gerald | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 14:14

Kwiat, nazwany na cześć bogini tęczowej tęczówki, od wielu stuleci jest wiodącym kwiatem na liście popularnych nasadzeń ogrodowych. Dziwaczne krzywizny pąków, niesamowicie rozbudowana paleta odcieni nie pozostawiają obojętnych hodowców, popychając ich do tworzenia nowych i nowych odmian.

Czy zdecydowałeś się również udekorować swój frontowy ogród, sadząc irysy na zewnątrz? Zrób to odważnie – opieka nad nimi nie zajmie dużo czasu i wysiłku.

Różnica gatunkowa

Wśród wielu odmian i odmian tych tęczowych kolorów wyróżnia się kilka głównych grup. Po ich przejrzeniu możesz wybrać opcję rośliny dla własnej wersji warunków. Zasady sadzenia i pielęgnacji irysów na otwartym polu zależą przede wszystkim od rodzaju części podziemnej: kłączy lub cebulek.

Większość gatunków tęczówki czerpie składniki odżywcze z grubych korzeni. Hybrydy holenderskie są rozmnażane przez cebulki.

A więc trochę o różnicach gatunkowych:

1. Brodaty - jest to dokładnie najliczniejsza i najczęstsza grupa, o monochromatycznych lub opalizujących kolorach i odcieniach. Te odmiany tęczówek są graniczne, średnie, wysokie. Uwielbiają lądować na poduszce z piasku.
2. Syberyjski - najbardziej bezpretensjonalny w pielęgnacji, odporny na mróz, praktycznie nie choruje. Co więcej, sadzenie tych roślin może całkowicie oczyścić glebę z bakteriozy. Jest tylko jedna wada - całkowity brak zapachu kwiatów.
3. Japońskie z wyglądu przypominają storczyki. Są tak niezwykłe w swoim wdzięcznym wyglądzie, jak kapryśne są w trosce. Bardzo źle znoszą zimowanie, najczęściej przechowuje się je na zimę w suchych pojemnikach lub przykrywa wodoodporną folią.
4. Bagno - w zupełnym przeciwieństwie do Japończyków, najbardziej wytrwałe. Mają jedno wymaganie - dużo wilgoci. Często sadzi się irysy, aby ozdobić domowe stawy.
5. Xiphylum, który jest najczęściej używany do bukietów, to bulwiasta hybryda irysa, wyhodowana przez holenderskich hodowców. Xyphylums nie rosną wysoko, są stosunkowo odporne na zimę, chociaż bez schronienia nie tolerują bardzo niskich temperatur.

Cechy sadzenia irysów

1. Posadź odmiany kłącza irysów niezbyt głęboko, lubią część korzenia nagrzewać się na słońcu.
2. Osobliwość wzrostu korzeni polega na tym, że są one umieszczone w kole.
3. Najlepszy czas na przesadzanie kłączy to 2 tygodnie po zakończeniu kwitnienia, ale irysy dobrze się ukorzeniają zarówno wiosną, jak i jesienią.
4. Wybór lokalizacji zależy od odmiany. Brodate tęczówki lubią umiarkowane oświetlenie, dobrze jest, aby rano znajdowały się w bezpośrednim świetle. Wskazane jest umieszczenie ich na pewnej wysokości, aby uniknąć stojącej wody.
5. Przeciwnie, odmiany bagienne i syberyjskie dobrze czują się na mokradłach, dobrze tolerują półcień.
6. Podczas sadzenia irysów gleba jest dobrze nawożona, ale bez użycia obornika.
7. Podczas sadzenia ważne jest obfite podlewanie studni, drugie podlewanie nie wcześniej niż 3 dni później.
8. Irysy bulwiaste sadzi się jesienią, we wrześniu lub na początku października. Głębokość sadzenia wynosi 7-8 cm, odległość między poszczególnymi cebulkami wynosi co najmniej 15 cm Po posadzeniu cebulki są dobrze pokryte ściółką na zimę, wykorzystując do tego opadłe suche liście, trociny, siano, gałęzie świerkowe. Po stopieniu się śniegu, wraz z nadejściem pierwszego wiosennego ciepła, nie zapomnij otworzyć krzaków, aby uzyskać dostęp do słońca.

Co kochają irysy

Chociaż powszechne odmiany irysów nie wymagają pielęgnacji, sadzenie tych kwiatów na otwartym polu wymaga podlewania, karmienia, spulchniania gleby, usuwania chwastów i przycinania na zimę.

Podlewanie

Wszystkie odmiany irysów, z wyjątkiem irysów bagiennych, są odporne na suszę. Należy je podlewać tylko w bardzo suchych okresach, po całkowitym wyschnięciu gleby i podczas nawożenia. Aby zapewnić całkowity odpoczynek podczas przejścia na zimę, od sierpnia irysy są całkowicie zatrzymywane.

Najlepszy opatrunek

Znaczenie karmienia „storczyków północnych polega na tym, że dobre odżywianie zapewnia roślinie nie tylko bardziej bujne kwitnienie, ale także mocną i grubą szypułkę, która nie złamie się od wiatru. Stosuje się nawozy zawierające fosfor, azot i potas. Nie można karmić tych kwiatów obornikiem, z tej zgnilizny powstają korzenie.

Ważniejszy jest czas zapłodnienia. Nakarm swoje pupile po raz pierwszy wczesną wiosną, kiedy dopiero tworzą się pierwsze pędy.

Drugie nawożenie następuje dwa tygodnie po pierwszym, trzecie dwa tygodnie po zakończeniu kwitnienia. Trzecie karmienie to ostatnie w roku i najważniejsze.

Jeśli w tym okresie nie udało Ci się nawozić tęczówek, nie powinieneś tego robić później, ponieważ obfitość składników odżywczych uniemożliwi roślinie przygotowanie się do hibernacji. W takim przypadku możliwy jest rozpad kłącza.

Pielęgnacja tęczówki po kwitnieniu

Pielęgnacja nasadzeń na irysach na zewnątrz kończy się przygotowaniem rośliny na okres zimowy. Zadbane tęczówki długo cieszą oko, w okresie więdnięcia należy odciąć łodygi szypułek. W sierpniu lub na początku września, kiedy wierzchołki liści zaczynają wysychać, ścina się je w stożek.

To na wysuszonych częściach rośliny pozostają resztki szkodników i patogenów, które nagromadziły się w lecie, więc należy je spalić.

Kłącza irysa uwielbiają oddychać. Przykryte na zimę gęstą warstwą próchnicy lub słomy zaczynają gnić. Najlepszą izolacją dla nich jest posypanie odsłoniętych części ziemią, a w porze śnieżnej obsypanie dużą ilością śniegu.

Choroby i szkodniki

Ogólnie wszystkie tęczówki są bardzo odporne na patogeny różnych chorób, na które narażone są rośliny. Główną prewencją zdrowia kwiatów jest terminowe usuwanie chwastów i wprowadzenie nawożenia. Delikatna zgnilizna i bakterioza mogą wpływać na te gatunki kłączy, które podczas sadzenia są bardzo głęboko zakopane. Większość korzeni powinna być dobrze rozgrzana przez słońce.

Jeśli jednak zdarzy się taka uciążliwość, uschniętą roślinę należy usunąć, zaatakowaną część usunąć, a pozostałą część potraktować roztworem manganu lub jodu.

Spośród owadzich szkodników irysy denerwują wireworms, szufelki, wciornastki, zielone chrząszcze z brązu. Aby z nimi walczyć, roślinę traktuje się środkami ludowymi lub specjalnymi preparatami agrochemicznymi.