Kształtowanie prawidłowej postawy dziecka wobec ocen szkolnych

2024 Autor: James Gerald | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 14:14

Nasze dzieci nie zawsze przynoszą do pamiętnika „czwórkę” i „piątkę”. Czasem zdarzają się „złe”, które pociągają za sobą skandale, nerwowość dzieci i chęć wniesienia za wszelką cenę kolejnego piątki do pamiętnika. W takim dążeniu do subiektywnych liczb gubi się główny sens nauki - zdobywanie wiedzy. Czy warto się zabić za złe oceny i ukarać dziecko? Może bardziej słuszna byłaby zmiana taktyki?

Wystarczy przypomnieć sobie lata szkolne, a w głowie od razu pojawia się obraz: uczeń dosłownie błagający o dobrą ocenę od nauczyciela i tłumacząc to faktem, że jego rodzice „zabiją” go w domu. Bardzo często wypowiadaliśmy takie straszne słowo, co oznaczało, że będziemy surowo ukarani, nie wychodzą na spacery i zmuszani do nauki i nauki całymi dniami, tylko po to, by poprawić złą ocenę. Goniliśmy piątki i czwórki, ale tylko po to, by nie rozzłościć rodziców ani nie wytrzeć nosa aroganckim kolegom. Dziś, jako dorośli, mamy niepowtarzalną szansę, by wreszcie nauczyć się właściwego podejścia do subiektywnych symboli i nauczyć tego robić nasze dzieci.

Czy oceny są ważne?

Oczywiście oceny są wskaźnikiem tego, jak dziecko nauczyło się konkretnej lekcji, ale chodzi o to, że absolutnie każda ocena jest subiektywna. Dziecko mogło się nadmiernie zaniepokoić i dostać „trójkę”, chociaż przygotowało się na „piątkę”. Poważnie mylimy się, gdy wierzymy, że oceny są wyznacznikiem sukcesu dziecka, a jeszcze poważniej, gdy budujemy naszą relację z córką lub synem na podstawie subiektywnych liczb. Dziecko zyskuje pewność, że jego oceny są jedynym sposobem na zdobycie uczucia i szacunku w rodzinie. Czy można się zatem dziwić, że chęć zdobycia dobrej wiedzy schodzi na dalszy plan? Zupełnie nie. Głównym celem treningu jest miłość rodziców, która w rzeczywistości nie powinna zależeć od takich rzeczy.

Przeczytaj także

Dzieci | 2021-07-08 Jak przeliterować: „materac” lub „materac” po rosyjsku

My, dorośli wujkowie i ciotki, również musimy się uczyć i uczyć. A przede wszystkim warto wyjaśnić jedną prawdę: ocena to nic innego jak abstrakcyjny znak."

Spokój, tylko spokój

Oczywiście chcemy idealnej przyszłości dla naszego dziecka i z jakiegoś powodu jesteśmy pewni, że jeśli choć raz zignorujemy „dwójkę”, to „zaliczy” na studiach. Problemu nie rozwiązuje jednak ekskomunika z telewizora i komputera. Na początek należy zwrócić uwagę na to, dlaczego uczeń otrzymał „porażkę”. Porozmawiaj ze swoim dzieckiem spokojnie i poznaj przyczyny niepowodzenia. Oczywiście surowość nie zaszkodzi, ale niech będzie w rozsądnych granicach: nie powinieneś łajać i stawiać na groszek. Zachowaj środki karne w przypadku poważniejszych spraw. Ty, jak nikt inny, znasz swoje dziecko, więc od razu zobaczysz, czy po prostu nie nauczyło się lekcji i nie podjęło zadania beztrosko. W takim przypadku pokaż talent dyplomaty i przekonaj nieszczęsnego studenta, że powinien spróbować poprawić ocenę, ale nie po to, aby ją po prostu poprawić, ale po to, aby skojarzyć pracę. Cóż, jeśli dziecko naprawdę nauczyło się swoich lekcji, ale podekscytowanie zwyciężyło, uspokój je mówiąc, że wszystko może się zdarzyć i wierzysz w niego.

Ty do mnie, ja do ciebie

Niektórzy rodzice urządzają w domu dziwny handel wymienny: dostajesz piątkę, a ja dam ci 100 rubli lub pozwalam ci zagrać w grę online. Psychologowie żartują (chociaż żartują?), że Pavlik Morozovs wyrastają z takich uczniów, gotowych sprzedać nawet najdroższym ich sercom. W takim przypadku dzieci zaczynają dążyć do dobrych ocen nie po to, by zdobywać wiedzę, ale po to, by poprawić swoją sytuację materialną.

Przeczytaj także

Dzieci | 24.07.2021 „Do tej pory” – jak to poprawnie przeliterować

Oczywiście możesz nagrodzić dziecko, ale za wysiłki i wysiłki, które podejmuje, a nie za oceny. Doskonałą opcją byłby prezent, którego od dawna pragnął, lub długo oczekiwana letnia wycieczka nad morze. Co najważniejsze, przedstaw to jako nagrodę za pracowitość, a nie za rok.

Porównanie z doskonałymi uczniami

Co drugi rodzic powtarza dziecku: „A Tanya jest lepszą uczennicą niż ty. Tanya jest dobra, ale ty nie”. Oczywiście zawstydzając swoje dziecko można osiągnąć to, że w końcu naprawdę lepiej się nauczy, ale celem takich studiów i tak nie będzie zdobywanie wiedzy. Twoje dziecko będzie wkuwać i chytre tylko po to, aby wytrzeć nos bardziej udanej Tanyi. Tak, w końcu osiągniesz to, czego chcesz, ale tylko częściowo, ponieważ Twoje dziecko doda wątpliwości w siebie i swoje mocne strony do dobrych ocen, a samoocena zostanie sparaliżowana w dzieciństwie.

Od najmłodszych lat nie warto wpajać dziecku, że jest bezwartościowy, dodając: „Są dzieci gorliwe i inteligentne”. Lepiej chwal swojego niedoszłego ucznia, chwal za wszystko, co możesz.

Pokaż, że w niego wierzysz, jesteś gotowy do pomocy i w żaden sposób nie myślisz, że jest ktoś lepszy od niego. Rodzice-sojusznicy, a nie rodzice-wrogowie, są potrzebni dziecku, które samo rozumie, że nie odnosi jeszcze większych sukcesów w szkole.

Zrozum siebie - powiedz swojemu dziecku

Wkuwanie, czytanie w stylu „Zaglądam do książki - widzę figę” nie jest najlepszą opcją dla studenta.

Dobrze, gdy rodzice rozumieją, że oceny szkolne to konwencja. Teraz konieczne jest, aby dzieci również to zrozumiały, a ponadto zrozumiały to poprawnie. Najważniejsze jest wyjaśnienie dziecku, że ocena nie jest wskaźnikiem inteligencji, a co go czeka w przyszłości, przede wszystkim jest wskaźnikiem jego nastawienia do nauki. Wkuwanie, czytanie w stylu „Zaglądam do książki - widzę figę” nie jest najlepszą opcją dla ucznia, który chce być osobą inteligentną, a nie tylko doskonałym uczniem, który zapomina o wszystkim zaraz po egzaminie.

Staraj się zawsze spokojnie postrzegać porażkę dziecka, pomagaj mu, ucząc go od dzieciństwa pracy i traktuj jego pracę poważnie i odpowiedzialnie. Wyjaśniając uczniowi, że nie należy gonić za subiektywnymi ocenami, ale skoncentrować się na zdobywaniu wiedzy, unikniesz niepotrzebnych łez z powodu dwójek, bezmyślnego dążenia do dobrych ocen i lekceważenia szkoły.