Film „Zamknięte przestrzenie”: miłość emo

2024 Autor: James Gerald | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 14:14

Niebezpiecznie jest być dostawcą pizzy - możesz zakochać się we własnym gwałcicielu. Właściwie film młodego reżysera Igora Vorskli, który pojawił się dziś w kasie, zaczyna się tak prosto i prowokacyjnie. A jeśli spojrzysz na styl obrazu - może być śmiało „podniesiony do sztandarów” przez rosyjskie emo.

Biedny chory Venya (Leonid Bichevin) boi się otwartych przestrzeni – dosłownie wali w dowolne miejsca publiczne. Przestrzeń życiowa Venyi jest zawężona do strychu. Wątpliwy lekarz pijący (Alexander F. Sklyar) poradził mu, żeby leczył się seksem, a facet nie wymyślił nic lepszego niż nazwanie… dziewczyną dostarczającą pizzę. Następnie Vika (Maria Mashkova) pojawia się w postaci emo i „wszystko zaczęło się obracać”. Nawiasem mówiąc, handlarz ma przyjaciela, którego gra Nelly Uvarova - również w tym filmie o nieformalnym wyglądzie.

- Pomysł na emo należy do projektantek kostiumów - Eleny Stepanova i Dasha Zonova. Czarne grzywki z kolorowymi pasmami, kolczyki, różowa sukienka, czarny lakier do paznokci – to potwierdzało obraz zapisany w scenariuszu. Rezultatem jest taki ekstrawagancki motyl, który wpada w pułapkę. - zastanawia się dyrektor.

Igor Vorskla mówi, że Maria Maszkowa ostrożnie weszła w rolę - studiowała ruch emo. Reżyser nie chciałby jednak nazwać swojego filmu próbą romantyzowania tej subkultury. W końcu mówimy o całym pokoleniu, które urodziło się w burzliwych latach osiemdziesiątych, któremu zabrakło ciepła i czułości ze strony rodziców – byli zajęci przetrwaniem…

- W rezultacie otrzymaliśmy pokolenie opuszczone, które jest zmuszone do samodzielnego pływania. I można odnieść wrażenie, że większość brnie za burtę. - mówi Igor Worskla. - Nasz główny bohater jest postacią fikcyjną, złożoną i sprzeczną. Działa nie tylko jako nosiciel podstawowych problemów pokolenia, ale także jako siła, umiejętność ich przezwyciężenia.

„Zamknięte przestrzenie” to sensoryczny film kognitywny. To jak wymówka, by ponownie zagłębić się w siebie. O ile oczywiście nie jest to straszne…