Leczenie zapalenia pęcherza lekami

2024 Autor: James Gerald | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-12 17:47

Zapalenie pęcherza moczowego to ostre lub przewlekłe zapalenie błony śluzowej pęcherza moczowego, najczęściej w wyniku infekcji bakteryjnej. Możliwe przyczyny zapalenia to także wirusy, grzyby, pasożyty, długotrwałe stosowanie niektórych leków (głównie immunosupresyjnych), promieniowanie i inne.

Przyczyny zapalenia pęcherza

Niektóre z najczęstszych czynników zwiększających ryzyko rozwoju choroby to:

• płeć żeńska: ze względu na anatomiczne cechy cewki moczowej u kobiet (krótsze i szersze niż u mężczyzn) ułatwiona jest penetracja różnych patogenów;
• ciąża: powiększona macica uciska pęcherz i drogi moczowe, co prowadzi do zatrzymania moczu (szczególnie w drugim i trzecim trymestrze);
• niska higiena intymna;
• cukrzyca: obecność glukozy w moczu stwarza sprzyjające środowisko dla rozwoju bakterii;
• naprężenie;
• zmniejszona obrona immunologiczna: w wyniku wrodzonego lub nabytego niedoboru odporności, częstych chorób, po grypie, podczas przyjmowania antybiotyków i kortykosteroidów;
• choroba kamicy nerkowej;
• menopauza: spadek poziomu żeńskich hormonów płciowych osłabia mechanizmy obronne organizmu i czyni go podatnym na takie infekcje;
• z przerostem prostaty: mężczyźni rzadko rozwijają zapalenie pęcherza, ale jeśli jest obecne, częściej obserwuje się go z powikłaniami o różnym nasileniu.

Choroba charakteryzuje się specyficznymi objawami klinicznymi, takimi jak częste parcie na mocz, bolesne oddawanie moczu małymi porcjami, ból w podbrzuszu (w pobliżu kości łonowej), pieczenie i dyskomfort podczas oddawania moczu, parcie w nocy.

Objawy kliniczne zwykle pojawiają się nagle i znacznie pogarszają komfort pacjenta.

Jak szybko i skutecznie leczyć zapalenie pęcherza?

Niezależnie od postaci choroby konieczne jest leczenie zapalenia pęcherza moczowego, dlatego zaleca się konsultację z lekarzem w celu ustalenia przyczyn, które doprowadziły do tej dolegliwości.

Terapia zakaźnego zapalenia pęcherza skupia się na niszczeniu czynników etiologicznych (leczenie etiotropowe przeciwko patogenowi).

Leki

Najczęściej stosowane antybiotyki i chemioterapeutyki należą do grupy chinolonów, sulfonamidów, antybiotyków beta-laktamowych, fosfomycyny. Czas trwania kuracji antybiotykowej ustalany jest indywidualnie dla każdego pacjenta, w zależności od objawów i przyczyn etiologicznych zakażenia, najczęściej w ciągu trzech do siedmiu dni.

Fluorochinolony to syntetyczne leki chemioterapeutyczne o niezwykle szerokim spektrum działania i stosunkowo niskiej toksyczności. Działają bakteriobójczo (zabijają bakterie), doskonale rozprzestrzeniają się w organizmie i osiągają wysokie stężenia w różnych narządach i strukturach, w tym w prostacie, nerkach i moczu.

Głównymi lekami stosowanymi w chorobach urologicznych są norfloksacyna, cyprofloksacyna, sparfloksacyna, lewofloksacyna. Stosuje się je ze zwiększoną ostrożnością u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, u kobiet w ciąży iw dzieciństwie.

Sulfonamidy to grupa chemioterapeutyków o działaniu bakteriostatycznym (hamującym namnażanie się patogenów bakteryjnych) i szerokim spektrum działania. Rzadko stosuje się je w infekcjach dróg moczowych ze względu na wysokie ryzyko wystąpienia działań niepożądanych.

Leki te przenikają do obszarów objętych stanem zapalnym i zakłócają tworzenie kwasu foliowego, który jest niezbędny do namnażania się wrażliwych patogenów.

Są szczególnie skuteczne przeciwko infekcjom wywołanym przez chlamydie, gonokoki, paciorkowce, E. coli, ale mniej aktywne przeciwko pseudomonas. Często prowadzą do zaburzeń żołądkowo-jelitowych, nadwrażliwości na światło, wysypki skórnej, nefrotoksyczności, zaburzeń hematologicznych.

Antybiotyki beta-laktamowe stanowią dużą klasę leków, przy zapaleniu pęcherza głównie penicyliny o szerokim spektrum działania (np. azlocylina) i cefalosporyny, zwłaszcza pierwszej (cefaleksyna, cefazolina) lub drugiej generacji (cefuroksym, cefamandol używany.

Podaje się je pozajelitowo w przypadku ciężkiego zapalenia pęcherza moczowego i rozwiniętych powikłań lub doustnie w przypadku łagodnych objawów. Działają bakteriobójczo, ale są skuteczne tylko wobec wrażliwych na nie drobnoustrojów, głównie dodatnich w barwieniu wg Grama. Są lekko toksyczne i rzadko powodują niepożądane reakcje.

Istnieją jednorazowe preparaty proszkowe do rozpuszczania w wodzie zawierające fosfomycynę. Lek jest wysoce aktywny i skuteczny, ale stosuje się go z większą ostrożnością u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.

Dla optymalnego efektu zaleca się spożywać na pusty żołądek (lub kilka godzin po posiłku) po opróżnieniu pęcherza, najlepiej wieczorem przed snem.

Preparaty zawierające nitroksolinę (zwykle w postaci kapsułek) są również odpowiednie do leczenia ostrych lub przewlekłych infekcji dróg moczowych, w tym zapalenia pęcherza moczowego. Standardowa dawka to jedna kapsułka trzy razy dziennie, a czas trwania terapii określa lekarz prowadzący. Takie leki nadają się również do profilaktyki przed rozwojem nawracających infekcji.

Środki przeciwskurczowe rozluźniają mięśnie gładkie pęcherza moczowego i dróg moczowych, co ułatwia przepływ moczu. Stosowane są leki zawierające niektóre z następujących środków przeciwskurczowych:

1. Flawoksat.
2. Butylskopolamina.
3. Oksybutynina.
4. Drotaverinum.

Skutecznie łagodzą skurcze mięśni, a ich działanie objawia się zwykle w ciągu godziny po spożyciu.

Stosowanie leków przeciwskurczowych nie jest zalecane w przypadku przerostu gruczołu krokowego, nietrzymania moczu, miastenii, porażennej niedrożności jelit, aktywnego krwawienia, chorób nerek i wątroby.

Środki przeciwbólowe (paracetamol, ibuprofen) stosuje się w celu złagodzenia bólu, a leki przeciwzapalne (takie jak ibuprofen) stosuje się w celu przeciwdziałania rozwijającej się odpowiedzi zapalnej.

Środki przeciwskurczowe również łagodzą ból, ale główna różnica polega na mechanizmie działania różnych grup.

Ibuprofen i jego analogi z grupy niesteroidowych leków przeciwzapalnych aktywnie zwalczają ból, stany zapalne i gorączkę (w ciężkich zakażeniach oprócz miejscowych objawów w pęcherzu i drogach moczowych rozwijają się również objawy ogólnoustrojowe, takie jak gorączka).

Takie preparaty nadają się również dla kobiet w ciąży, w tym w okresie laktacji. Krótkotrwałe cykle leczenia (objawowe złagodzenie stanu) nie niosą ze sobą poważnego ryzyka wystąpienia działań niepożądanych.

Szereg preparatów ziołowych zyskuje coraz większą popularność w walce z objawami zapalenia pęcherza moczowego. Pomimo faktu, że wiele danych z badań klinicznych jest sprzecznych, wiele osób woli zaufać środkom z natury, zwłaszcza przy łagodnych objawach ostrego zapalenia pęcherza moczowego.

Niektóre z najpopularniejszych, bardzo reklamowanych i preferowanych przez wiele kobiet preparatów ziołowych zawierają następujące zioła:

• winogrona niedźwiedzi: stosowane w różnych chorobach układu wydalniczego ze względu na działanie dezynfekujące, moczopędne i przeciwbólowe;
• borówka brusznica: zapobiega zatrzymywaniu się bakterii w błonie śluzowej pęcherza moczowego, działa moczopędnie i pomaga w usuwaniu i wypłukiwaniu czynników bakteryjnych, działa przeciwzapalnie, antyseptycznie i moczopędnie;
• pietruszka: tonizuje mięśnie gładkie, pomaga usuwać gromadzenie się moczu i jest szczególnie odpowiednia do zatrzymywania płynów i przerostu prostaty;
• skrzyp: działa przeciwzapalnie i pomaga w szybkim gojeniu się ran i owrzodzeń w tkankach.

Zaleca się picie dużej ilości płynów (od dwóch do trzech litrów), głównie wody lub niesłodzonej herbaty, unikanie kawy, napojów gazowanych i alkoholu. Dieta i dieta mają również istotny wpływ na zapalenie pęcherza moczowego.

Należy dbać o dobrą higienę intymną, ale nie przesadzać, gdyż zbyt częste stosowanie mydeł, żeli intymnych i środków dezynfekujących może mieć odwrotny skutek i zaburzyć florę pochwy, co w konsekwencji znacznie ułatwi wnikanie bakterii i innych drobnoustrojów chorobotwórczych i wpływają na cewkę moczową i pęcherz.

Leczenie zapalenia pęcherza jest konieczne nawet w łagodniejszych postaciach choroby, głównie w celu zapobiegania rozwojowi powikłań o różnym nasileniu (takich jak odmiedniczkowe zapalenie nerek), a także przewlekłego procesu lub częstych nawrotów choroby.

Aby zapobiec rozwojowi infekcji u pacjentów z grup ryzyka zaleca się zapobieganie przeziębieniom, utrzymanie dobrej higieny, regularną aktywność fizyczną, prawidłowe odżywianie, picie wystarczającej ilości płynów oraz stosowanie suplementów diety zawierających bromelainę, witaminę C, witaminę E, witaminę B6.

Kiedy pojawią się pierwsze objawy choroby, natychmiast skonsultuj się z lekarzem, ponieważ terminowa diagnoza i leczenie tego stanu znacznie zmniejsza ryzyko powikłań i konsekwencji w dłuższej perspektywie.